Brisbane

Brisbane en Bundall

1 april tot en met 6 april 2014

Onze eerste indruk van Brisbane is behoorlijk negatief: Een steenwoestijn, teveel verkeer, leefbaarheid opgeofferd aan economische groei. Een enkel oud gebouw is gespaard, zoals de Town Hall van 1930, maar de omlijsting van het gebouw slaat nergens op. Dat is behoorlijk subjectief natuurlijk en anderen zullen zeggen, dat het gebouw nu juist extra wordt geaccentueerd door het contrast met de moderne hoogbouw rondom. Maar wij vinden het lelijk. Maar het is wel lekker shoppen natuurlijk. We doen Meyer aan om daar nog wat leuke kleertjes voor Marianne te kopen… En een biertje op het grote plein voor Town Hall smaakt natuurlijk ook wel.

Brisbane, de Town Hall uit 1930.

De North Bank van de Brisbane River is helemaal opgeofferd aan het verkeer.

 

Ons idee over Brisbane krijgt een heel andere wending als we de volgende dag South Bank bezoeken. Eerst naar het Maritiem Museum. Daar ligt de Diamantina in een droogdok. Op het achterdek van dit fregat is op 1 oktober 1945 de Japanse overgave getekend en daarom is het schip een Australisch icoon. Klassen met schoolkinderen wandelen over de loopplank en krijgen van bejaarde vrijwilligers de geschiedenis van het schip te horen. 

Marianne aan het roer van de Diamantina. Op een fregat zitten er geen ramen in het stuurhuis! Leuke baan, stuurman...

Naast de Diamantina ligt de Pink Lady, het zeiljacht waarmee Jessica Watson op 16 jarige leeftijd als jongste persoon alleen en zonder hulp non stop rond de wereld zeilde. Ze haalde het, drie dagen voor ze zeventien werd, maar haar tocht werd niet als record erkend door de World Sailing Speed Record Council vanwege onregelmatigheden in de gekozen koers. Desondanks is ze een held in Australië. Aan haar ontleende de Nederlandse Laura Dekker haar inspiratie! 

De Pink Lady van Jessica Watson

Van het scheepvaartmuseum wandelen we de South Bank af en doen de ene na de andere ontdekking. Het hele gebied is ingericht voor publiek gebruik. Prachtig groen, overal eet- en drinkgelegenheden, zitjes voor moeders met kinderen, geinige fonteintjes om in te spelen, ping pong tafels, een groot openlucht theater. Maar het klapstuk is een compleet publiek zwembad, met zandstrand en lifesavers, zeven dagen in de week open. En helemaal gratis! Bij de brug komen we in de culturele wijk: Het theater, de State Library, de Art Gallery en nog wat verder de Gallery of Modern Art. Alles nieuwbouw van de laatste jaren. Kennelijk heeft de stad Brisbane de beschikking over eindeloze fondsen, maar het kunnen natuurlijk ook eindeloze schulden zijn…

De North Bank gezien van af de South Bank

Moeders en kindertjes en kleine fonteintjes...

In het zwembad van South Bank is veel te zien...

South Bank, helemaal groen en menselijk, het tegenovergestelde van North Bank

We bezoeken in de dagen daarna de Art Gallery en de Gallery of Modern Art. De laatste vooral vanwege een expositie van de Chinees Cai Guo-Qiang. De expositie heet ‘Falling back to earth’. Een zaal vol met drinkende dieren, een nog grotere zaal met wolven die de hemel in rennen en er weer uitvallen… Kunst hoef je niet te snappen, en ik doe dan ook geen poging. In de reguliere expositie van de Gallery vinden we een Chinese video van de gemeenschap van Artists of the Beijing East Village. Het werkstuk heet: ‘ To add one meter to an anonimous mountain’. De oplossing van het kunstenaarscollectief: Stapel op de top van de berg een meter blote mensen op elkaar en je hebt je doel bereikt. Wat me frappeert is, dat deze video uit 1995 is. Zoiets vrijmoedigs verwacht je (ik) niet uit het China van 20 jaar geleden. 

 

Cai Guo-Qiang in de Gallery of Modern Art

To ad one meter to an anonimous mountain. Deze meisjes zijn met heel andere dingen bezig.

Zo wordt de koffie geserveerd in een art gallery

We verkopen onze hele kampeerinventaris aan twee Franse jongelui die net een Australisch campertje hebben gekocht waar niets in zit. We halen ze niet het vel over de oren, zij gelukkig en wij gelukkig. De laatste kleinigheden blijven in de auto achter en leveren we samen met de auto in bij de Travellers Autobarn. Die geeft een cheque voor (bijna) het afgesproken bedrag. Als ik de cheque een half uur later ga innen bij de Westpac bank, weigert de bank uit te betalen… Een reden krijg ik niet, er is ‘iets’ niet goed met de cheque en ik moet maar terug naar degene die de cheque heeft uitgeschreven. Ik vraag of de bank niet even de Travellers Autobarn kan bellen en de zaak oplossen. Vooruit, dat doen ze voor me. Een kwartier later komt Phill van de Autobarn hijgend binnenhollen en plaatst mijn naam boven aan de cheque. Was ie vergeten… Ik krijg de centen.

Het laatste uur van onze Prado

 

De prijs voor duurzaamheid gaat naar dit wegwerp boterbakje. Op 24 oktober 2013 gekocht in Perth en vijf maanden als botervloot gebruikt. Nog steeds puntgaaf...

We nemen de trein naar Bundall voor de laatste dagen Australië bij nicht Annelies. Goed om familie te hebben in Australië! Vrijdagavond gaan we samen naar de RSL Club, want dan is het dansavond. Toch lang niet meer geoefend, merk ik bij het eerste dansje… Maar gezellig is het zeker. Zaterdagavond nog een barbecue. Worstjes braden op een barbecue is mannenwerk. Dat is geloof ik wereldwijd zo…

Dansen met Marianne's nicht Annelies in de RSL Club van Bundall

Worstjes braden. De dame is tante Gre, de moeder van Annelies en een zus van Mariannes vader, dus.. Binnenkort wordt ze 92. Ik hoop dat ik het haar na kan doen.

Morgen doen we de laatste dingen met de bank. Woensdag rond half twee zijn we weer in Nederland!