Via Norseman en Lake King terug naar de kust

Via Norseman en Lake King naar Hopetoun naar de kust

2 januari tot en met 7 januari 2014

Deze keer geen lange verhalen, maar wel veel foto’s.

Op 2 januari 2014 vertrekken we uit Kalgoorlie. Omdat de 4x4 tracks na alle regen onberijdbaar zijn, besluiten we over het asfalt naar Norseman te rijden en van daaruit verder te zien. De dame van de toeristeninformatie van Norseman vertelt heel enthousiast over gravel road van Norseman naar Hyden, dwars door oude Eucaliptus bossen die nooit gekapt zijn geweest. Dat is een mirakel, want bijna al het hout in een hele grote boog rond de goudsteden is tussen 1900 en 1960 gekapt om te dienen als stophout in de mijnen en brandstof voor stoommachines en het destilleren van brak water tot drinkwater. Een ongeschonden Eucaliptus bos hebben we nog nooit gezien, reden genoeg om de weg naar Hyden te nemen. De gravel road is in prima staat, wordt ons verzekerd, ook na de vele regen. Er liggen meerdere nikkelmijnen in het gebied en de mijnbouwers zorgen goed voor de wegen. Omdat we naar de kust willen en niet naar Hyden -daar waren we al- nemen we 90 kilometer voor Hyden een gravel road naar het zuiden, naar Lake King. Vanaf Norseman tot aan de Lake King zijn het grofweg 450 kilometer gravel, vanaf Lake King nog 120 kilometer asfalt naar de kust. We gaan het doen!

Foto01

De lookout van Norseman, met uitzicht over het Cowan zoutmeer. Marianne plant de route en intussen lunchen we. Het Cowan zoutmeer maakt samen met de Lake Lefroy -bij Kamabalda, 40 kilometer onder Kalgoorlie- en Lake Johnston -verder op de route naar Hyden- deel uit van de Lefroy-Palaeo-River systeem. Vroeger (miljoenen jaren geleden) stroomde hier een uitgebreid rivierensysteem. Deze rivieren zijn door klimaatverandering geleidelijk uitgedroogd en hebben geen uitgang meer naar zee. Regenwater kan daarom niet meer wegstromen, maar verdampt en maakt zo het gebied als maar zouter. 

Foto02 Woodlands

We hebben het gevonden! Dit is dus een stukje nooit gekapt Eucaliptus bos. Veel dikke stammen op de grond, grote afstand tussen de bomen, een enkele stam. Daar waar gekapt is, hebben de bomen vaak meerdere dunne stammen, opschot uit de stomp van de gekapte boom.

Foto03 Disappointment Rock

We stoppen even bij Disappointment Rock. We komen er niet achter, waarom deze rots Disappointment Rock heet, en dat is natuurlijk een teleurstelling. Maar verder is het een brok graniet zoals er vele zijn in de Woodlands, niet bijzonder groot of bijzonder hoog, een doorsnee rock eigenlijk. Maar om hem dan meteen teleurstellend te noemen…

Op de foto zie je een Water Eye. Die ontstaan in een scheur in de rots en kunnen behoorlijk diep zijn en lange tijd water vasthouden. Voor de aboriginals waren deze watervoorzieningen van levensbelang.

Foto04 Gnamma

Een gnamma, een variant op het water eye. Gnamma is een aboriginal woord en betekent water hole. Ze zijn typisch een meter in doorsnee en 15 centimeter diep. Na regen blijft er water in staan, maar uiteraard is dit water eerder verdwenen dan het water in een water eye.

Foto05 Salamander

Voor deze vrienden zijn de gnammas en water eyes van levensbelang. Als je over een rock wandelt, schieten deze salamandertjes links en recht weg.

Foto06 Lake Johnston

Een groot zoutmeer, onderdeel van het Lefroy-Palaeo-River systeem. Er is een lookout en een campground.

Foto07

We slaan ons kamp op bij Lake Johnston. De rangers hebben wat plekken vrijgemaakt in het bos voor kampeerders. Geen voorzieningen, behalve een long drop toilet. En buiten ons geen enkele kampeerder. We rekenen op een rustige nacht, maar als het donker wordt beginnen plotseling de road trains van de mijnen te rijden. We liggen ver genoeg van de weg om er niet teveel hinder van te hebben. Los raken van menselijke activiteit is zelfs in het dun bevolkte Australië niet gemakkelijk.

Foto08

Een inkijkje in onze tent. Als er geen publiek is, zoals hier bij Lake Johnston, laten we de buitentent weg en slapen we onder de sterren.

Foto09

Minder dan vijf kilometer na Lake Johnston ligt de granietberg Mount McDermid. We rijden er de volgende ochtend naar toe en vinden daar een veel fraaiere campground dan de plek waar we afgelopen nacht stonden aan Lake Johnston. We rijden niet verder en slaan de tent op. Ook hier staan we alleen en we blijven twee nachten.

Foto10

Ik leg de laatste steen op de stapel op de top van Mount McDermid. Mount McDermid is ongeveer 250 meter hoog en op de top heb je een 360 graden uitzicht over de woodlands. Een zee van groen, door niets onderbroken, zo ver je kunt kijken…

Fot11

Marianne op de top van Mount McDermid.

Foto12

Deze roofvogel (vraag me niet naar de soort, daar heb ik geen verstand van) was zo vriendelijk voor ons te poseren op Mount McDermid.

Foto13

Heel zielig, maar dit is het laatste sandel wood boompje in de verre omtrek. Over het hoofd gezien door de sandel wood verzamelaars van de vorige eeuw. Sandel wood is een geurige houtsoort, die op grote schaal werd geëxporteerd naar het verre oosten… totdat al het sandel wood was gekapt in Australië. Tegenwoordig is er nog wat export uit sandel wood plantages, maar ‘in het wild’ zijn de boompjes verdwenen.

Foto14 

De Breakaways, een fraaie formatie ontstaan door erosie. De rangers waren zo vriendelijk er een bordje bij te zetten zodat je het niet kunt missen. Er is ook een bruikbare campground bij de breakaways.

Foto 15

We vinden nog wat oud woodland aan de Marvel Loch road naar Lake King.

Over Lake King is niet veel te zeggen. Het lake is uiteraard een zoutmeer, en het plaatsje bestaat uit een roadhouse met tankstation en caravan park, een general store, een basisschool en een paar huizen. We blijven hier voor de nacht. 20 dollar met elektra.

Foto16

Eindbestemming Hopetoun aan zee! Het is hier hoogseizoen, dat zie je meteen als je het strand oploopt… De zee matigt het klimaat, de grote hitte blijft uit. Hier blijven we een paar dagen.

Foto17

Nog een plaatje voor de aardigheid. Ook vogeltjes drinken liever uit de kraan. Daarom zie je vaak veel meer ‘wildlife’ op de camping dan in een National Park.