George Overwintert: De Nullarbor

De Nullarbor

13 januari tot en met 19 januari 2014

Op 13 januari vertrekken we uit Hopetoun en nemen de onverharde Beach Road naar Esperance, ongeveer 200 kilometer. 2 Mile Beach, 5 Mile Beach, 12 Mile Beach, 13 Mile Beach, Mason Bay, Starvation Bay…, na 120 kilometer zijn we bij Stokes national Park en we geven het op. Er is een campground en we boeken in. Nee, voor de goedkoopheid hoef je niet in een National Park te gaan kamperen. 12 dollar toegang tot het park en dan nog 10 dollar per persoon per nacht voor de camping. Natuur voor wie het betalen kan, we zien deze trend al langer, maar in West Australië maken ze het intussen wel heel bont. De bezetting is heel matig, hoogstens 50 %, ondanks het hoogseizoen. Als we er de Resident National Park Volunteer naar vragen, zegt hij dat iedereen DENKT dat het hier vol staat in het hoogseizoen, en dat de mensen daarom weg blijven tot februari, als de zomervakanties voorbij zijn. In februari komen de senioren weer los...

We rijden even langs Esperance, vooral uit nieuwsgierigheid. Dit is het ‘Zandvoort’ van de regio. Staat het hier dan vol, zoals iedereen roept? ‘Zonder reservering kun je het wel vergeten’ is ons wel honderd keer in de oren getoeterd. We wandelen naar binnen bij Pink Lake Caravanpark. Geen probleem, we kunnen een plek kiezen… 33 dollar zonder en 38 dollar met stroom, nauwelijks duurder dan het National Park... De kleine stadscamping waar we vier jaar geleden stonden is vol, maar de grote beach camping verderop heeft nog ‘vacancies’, 39 dollar met stroom… We halen 1000 dollar uit de muur en kopen voor 42 dollar een bak bier in de bottle shop voor de Nullarbor. Op de Nullarbor komen mensen om van de dorst, is ons verteld, en dat risico willen we niet lopen. We rijden na de lunch verder naar Norseman. Norseman is het begin van de Nullarbor route, 1200 kilometer van Norseman tot de eerstvolgende stad, Ceduna in Zuid Australië. We tanken in Norseman de laatste ‘goedkope’ benzine (1,73 per liter) en dan rijden we nog 100 kilometer naar Fraser Station, waar we willen overnachten.

Op Fraser Station raast een echte thunderstorm over ons heen, zie het blog Thunderstorm. En we maken kennis met Ian Retallack, die met twee paarden, een hond en een huifkar bezig is aan het omronden van Australië. 15000 kilometer, schat hij, de eerste 1000 heeft hij er nu opzitten. Zijn doel is geld in te zamelen voor kanker onderzoek. Over Ian schrijf ik binnenkort een afzonderlijk blog.

De Nullarbor route (‘geen boom’ betekent Nullarbor, maar dit is behoorlijk gelogen!) loopt van Norseman in West Australië naar Ceduna in Zuid Australië, totaal 1181 kilometer. Daartussen alleen een aantal roadhouses, waar je kunt tanken, eten en slapen. De enige uitzonderingen zijn Eucla (698 kilometer van Norseman), waar naast het roadhouse ook nog wat mensen wonen (onder andere een politieman en een verpleegster, volgens de plaatselijke bewegwijzering) en Penong (1106 kilometer van Norseman), dat een echt stadje is. Tussen de roadhouses is niets, echt niets… Nou ja, elke 40 kilometer ligt er langs de weg een merkwaardig door zonne-energie aangedreven zendstation, maar wat er gezonden wordt???. Verder alleen scrub, lage bomen en struiken, soms ook hogere bomen en struiken, en een betrekkelijk kort stuk (ik schat misschien 100 kilometer) waar je echt ‘nullarbor’ tegen zou kunnen zeggen. Af en toe is er een bordje van het bevoegd gezag, dat meedeelt waar je een foto moet maken, ook daar hoef je niet zelf over na te denken.

Hier moet je een foto maken. De Great Australian Bight.

De Nullarbor route is aangelegd in 1941, om het leger snel te kunnen verplaatsen. De wereld stond in brand, en of Australië zelf bij de oorlog betrokken zou raken was onduidelijk. Een snelle verbinding was gewenst, en in tijden van oorlog komen er allemaal fondsen los, die er normaal niet zijn. Tot dat moment was er alleen een karrenspoor. Eind zestiger jaren is met de asfaltering begonnen. De route heeft lange tijd bekend gestaan als moeilijk en gevaarlijk. Dat sprookje probeert men een beetje in stand te houden met het uitreiken van fraaie diploma’s met daarop teksten als ‘I did the Nullarbor’, maar het slaat feitelijk nergens meer op. Het aantal roadhouses neemt gestaag toe, net als het aantal reizigers. We hebben zorgvuldig geteld, zowel in 2009 als nu in 2014. In 2009 telden we 14 auto’s per uur en in 2014 30 auto’s per uur. Elke twee minuten een auto (gemiddeld natuurlijk, soms duurt het vijf minuten, soms rijden er vier achter elkaar). De helft is recreatie verkeer. Nee, van eenzaamheid geen sprake meer. Bellen kun je bij de roadhouses of bij een (relatief schaarse) emergency telephone langs de weg. Omdat er nergens in de outback nog mobiel telefoonverkeer is (ik leg nog een keer uit waarom dat zo is), zul je als je met je auto strandt iemand moeten vragen om bij het eerstvolgende roadhouse een hulpverlener te bellen. Dan zal het wel even duren voordat er iemand is, maar de kans dat je reddeloos en vertwijfeld achterblijft op de Nullarbor is echt nul…

Hieronder een lijstje van de hele route van west naar oost. Alle roadhouses, met brandstofprijzen januari 2014 en de afstanden.

Norseman, Caltex, 1,73/l, 0 km

Fraser Station, GEEN BRANDSTOF, alleen overnachten, 100 km

Balladonia, BP 6:00-22:00, 2,09/l, 191 km

Caiguna, BP 24h, 2,09/l, 374 km

Cocklebiddy, BP 6:30-22:00, 2,11/l, 438 km

Madura, Shell 6:30-22:00, 2,08/l, 521 km

Mundrabilla, Mobil 6:00-21:00, 1,96/l, 636 km

Eucla, Caltex 6:30-21:00, 1,96/l, 698 km

Border Village, BP 24h, 2,09/l, 710

Nullarbor, Mobil 7:00-22:00, 2,05/l, 884 km

Nundroo, Liberty 7:30-10:30, 1,68/l, 1030 km

Penong, Caltex 24h NO GAS, 1,65/l, 1106 km

Ceduna, Shell 24h, 1,66/l, 1181 km

De brandstofprijs schiet op de Nullarbor meteen naar over de 2 dollar per liter. ‘Goedkoop’ tanken kun je in Norseman en de eerstvolgende is dan Nundroo na 1030 kilometer. Wie die 1030 kilometer kan overbruggen, heeft geluk, alle anderen zullen minstens een keer voor rond de 2 dollar moeten tanken. Voor wie scherp wil calculeren nog een waarschuwing: Op de Nullarbor waait het bijna altijd, en nog hard ook. Bij tegenwind schiet je brandstofverbruik omhoog. Wij reden de eerste dag 620 kilometer op een volle hoofdtank van 70 liter (we hebben ook nog een vaste hulptank in de auto van ruim 60 liter), maar de tweede dag kwamen we met tegenwind maar tot 480 kilometer op dezelfde 70 liter brandstof!

En wie de Nullarbor op de fiets wil gaan doen: Op de Nullarbor waait het bijna altijd, en nog hard ook! We kwamen deze keer twee fietsers tegen op de hele route, vier jaar geleden waren dat er zeven.

Laatste woorden over de Nullarbor: Bij Border Village is de grens tussen West Australië en Zuid Australië. Van die grens merk je niets, net als tegenwoordig in de meeste landen van Europa. Maar bij Ceduna, bijna 500 kilometer verderop, staat wel degelijk een grensstation, met slagboom en alles er op en aan. Daar wordt gecontroleerd op fruit en groenten en andere waren die een pest zouden kunnen zijn voor Zuid Australië. Deze keer mochten we de wortelen en aardappelen gewoon houden, maar de sinaasappelen en tomaten hebben we moeten inleveren. Hou er rekening mee bij het inkopen als je de grens nadert. Een kilo tomaten kost in de supermarkt 8 dollar… Honing was de vorige keer een grote bedreiging, maar deze keer blijkbaar ongevaarlijk, niemand vroeg er naar. De beste strategie: Rij gewoon naar het grensstation en zeg daar, wat je in je auto hebt. Begin dus niet op voorhand van alles weg te gooien (dergelijke oproepen staan overal langs de weg). De ambtenaren zijn vriendelijk en doen je niks, als ze maar niet de indruk krijgen dat je iets probeert mee te smokkelen zonder het aan te geven. Geef het aan, en zij vertellen je wel wat mee mag en wat niet. Als je niets bij je hebt, hoef je zeker niets in te leveren…

Zie verder de plaatjes voor wat indrukken.