Perth 03

Perth 03

4 november tot en met 8 november 2013

Het is gelukt met de auto, hij is nu helemaal van ons! Maandagochtend met Ben van de Travellers Autobarn naar het Department of Transport om de auto op mijn naam over te schrijven. Tot mijn grote schrik een zaal vol wachtende mensen, een ouderwetse wachtkamer in een ouderwets ziekenhuis. Minstens 50 man. Gelukkig is er voor autodealers een priotity knopje bij de nummertjes automaat en na vijf minuten zijn we al aan de beurt. Er wordt een kopie van mijn paspoort gemaakt, en mijn ‘ woonadres’ in West Australië wordt heel precies uitgezocht. Ik geef het adres op van Malibu Apartments, of we daar feitelijk verblijven kan niemand wat schelen, als je maar een adres in West Australië opgeeft. 272,30 dollar kost de overschrijving. Ik vraag aan de dame achter het loket of ik niet zoiets als een ‘ kentekenbewijs’ moet krijgen? Nee, nergens voor nodig. Ze kan me wel een stukje papier geven waar alles op staat, maar daar moet ik nog eens 10 dollar extra voor betalen. Als de politie je staande houdt langs de weg, dan controleert die digitaal of de registratie (Rego) in orde is, daar komt geen papier aan te pas. Totaal modern, denk je dan, maar de rekening voor dit alles wordt door Ben betaald met een totaal ouderwetse handgeschreven cheque uit een chequeboekje… Elk land heeft zijn eigen gekkigheid…

Het zwembad van Karinnyup camping, nog een beetje leeg, maar het is dan ook laagseizoen in Perth

De gratis  Blue Cat bus

Onze vakantie kan nu echt beginnen! Karrinyup camping heeft een voortreffelijk zwembad, en we hebben eindelijk tijd om er in te gaan liggen. Tussendoor shoppen we nog wat in het rond, want een bierflesje openen met een schroevendraaier gaat wel, maar met een flesopener gaat het stukken beter. En Marianne kan nog wel een nieuw badpak gebruiken… 

Een kapotte compressor weer tot leven gebracht.

Ik poets de auto naar Hollands niveau (dat ligt een stukje hoger dan het Australische niveau!) en repareer intussen de compressor, die we in de auto vonden. Als je zo’n relatief kostbaar ding in een net gekochte auto vindt, dan is het ding meestal kapot! En dat blijkt ook in de geval op te gaan. Gelukkig heb ik mijn multimeter meegenomen uit Nederland en na wat controles is mijn diagnose, dat de thermische beveiliging kapot is. Ik overbrug de thermische beveiliging met een stukje ijzerdraad en voila, hij draait weer als een zonnetje. Een compressor is relevant in Australië, omdat je ‘off road’ regelmatig met zand wordt geconfronteerd, en daar kom je het beste door heen als je een hoop lucht uit je banden laat. Maar na het zand  moeten de banden natuurlijk weer op spanning worden gebracht, en daar heb je een compressor voor nodig.

Donderdag 7 november pakken we de bus en de trein naar de stad. De bus stopt voor de camping en brengt je naar het treinstation Stirling. Totaal een klein half uurtje naar Perth. Kost 1,70 dollar per persoon enkele reis. Update: We blijken illegaal op een CONCESSION  kaartje gereden te hebben. Een concession is er voor Australische bejaarden, veteranen en heel veel andere mensen, maar NIET voor buitenlanders. Wij moeten dus een STANDARD kaartje kopen en dat kost 4,20 pp voor de 2 zones naar Perth. 3 zones (van onze camping naar Fremantle bijvoorbeeld) kost 5,10 dollar, alles enkele reis. De kaartjes zijn geldig op alle bussen en treinen en een deel van de ferry’s over de Swan river. Een dagkaart kost op werkdagen 11,60 per persoon, maar op zaterdag en zondag mag je op een  dagkaart met het hele gezin reizen!  We luisteren een tijdje naar een boze oude man, die met een luidspreker op het plein voor het station aan wie het maar horen wil uitlegt, wat er allemaal mis is gegaan bij de behandeling van zijn vrouw Eileen in het ziekenhuis. Tragisch en ontroerend tegelijk. Dat is echte liefde, denk je dan. 

Op het grote Forrest Place plein voor het station horen we de tragische geschiedenis van Eileen.

Shoppen bij Myers, een kruising tussen V&D en de Bijenkorf

In de binnenstad van Perth rijden drie gratis buslijnen. De Green-, de Blue- en de Red Cat. Geen kaartjes, helemaal niks, je stapt op-, over- en af waar je wilt. We laten ons door de Blue Cat naar de oevers van de Swan River brengen, bij de Bell Tower. Daar stappen we op een river cruise, 2,5 uur stroomop, met Golden Sun Cruises. De brochure kondigt ‘entertaining information’  aan, en dat komt honderd procent uit. Onze kapitein Bill weet hoe je het publiek bespeelt! Hij is van aboriginal afkomst, zegt hij, maar dan toch wel heel erg verdund, zo te zien. Na veel aandringen komt er uit, dat zijn grootvader van Ierse afkomst is, en die heeft het blijkbaar tussendoor met een aborigal meisje gedaan, niet ongebruikelijk in de tijd dat veel mannen alleen naar Australië afreisden. We verstaan maar de helft van wat hij zegt. Het is in ieder geval veel gemopper op Chinezen, die alle hotels opkopen in Perth, en uiteraard de politiek, die er niks van bakt. De eerste Europeaan aan de Australische westkust was de Hollander Dirck Hartogh (op 25 oktober 1616 liep hij Shark Bay aan) en verder leren we, dat de Swan helemaal geen rivier is, maar een estuarium, en dat er veel honden een zwempartijtje in de Swan niet overleven, omdat haaien een zwemmende hond aanzien voor een in nood verkeren vis… Ik ben er van overtuigd, dat het hoogst onverstandig is om meer dan tien procent van wat Bill vertelt te geloven, maar amusant is het zeker. 

Kapitein Bill entertaint de meisjes...

Zicht op Perth vanaf de Swan river

Zondag gaan we met met Bill naar Fremantle, want varen met zijn boot naar Fremantle is goedkoper dan parkeren in Fremantle (zegt Bill). Blijkbaar is parkeren in Fremantle heel erg duur, want we betalen 50 dollar voor de boottrip...

Vandaag een week bijgeboekt op camping Karinnyup, we zijn nog niet klaar met Perth!